Eentje zou de nieuwe Hazard worden, maar het liep anders: hoe is het 10 jaar later met de U17 die historisch WK-brons pakten?

In dit artikel:

Tien jaar na het WK U17 in Chili blikken twee hoofdrolspelers van de Belgische selectie terug op de verrassende bronzen medaille en op hoe hun loopbanen daarna verliepen. In december 2015 bezorgde Dante Vanzeir de jonge Belgen in de extra tijd de zege tegen Mexico; het toernooi kwam voor hem op een goed moment omdat hij net was teruggekeerd van een zware kruisbandblessure. Bondscoach Bob Browaeys, die toen leidde en nog steeds de U17-coach is, gaf volgens Vanzeir cruciaal vertrouwen.

Ook Alper Ademoglu, een andere smaakmaker uit die ploeg, herinnert zich het collectieve karakter dat hen ver bracht: het groepsgevoel en de wil om voor elkaar te vechten. Individuele hoogtepunten zoals Ademoglu’s invalbeurt tegen Zuid-Korea springen eruit, maar de succesformule was vooral teamwerk.

De prestatie leidde tot hoge verwachtingen, maar niet iedereen uit die lichting bereikte de top. Enkele spelers maakten wel de stap naar het nationale A-team — onder wie Wout Faes, Orel Mangala en Dante Vanzeir — terwijl anderen in het amateurvoetbal belandden (zoals Matisse Thuys en Jorn Vancamp). Steph Van Cauwenberge moest zijn carrière vroeg staken door een zware blessure en is nu ondernemer. Ademoglu speelde nog bij kleine Turkse profclubs, maar bouwde zijn carrière om: hij werkt nu in de bouw en combineert dat met voetbal op derdeamateurniveau bij Eendracht Elene-Grotenberge. Hij zegt dat de vergelijking met Hazard en de druk die daarop volgde meehielpen om niet helemaal aan de verwachtingen te voldoen.

Beiden volgen het huidige WK U17 met trots. Hun advies aan de nieuwe generatie: individuele klasse is nuttig, maar zonder hechte teamgeest kom je er niet — op zo’n toernooi moet je voor honderd procent achter elkaar staan. Vanzeir speelt nu op het hoogste niveau bij KAA Gent; toevallig woont Ademoglu tegenwoordig naast hem.