En nu? Kunnen we na de GP van Montréal met Tadej Pogacar de winnaar van het WK in Rwanda al invullen?

In dit artikel:

Tadej Pogacar domineerde het weekend in Canada zonder in Montréal zelf de zege op zijn naam te schrijven: zijn aanval en controle binnen het peloton maakten duidelijk dat hij in topvorm is en zijn ploegmaat Brandon McNulty kon daarvan profiteren. Daardoor werd de Sloveen nog duidelijker als topfavoriet voor het wereldkampioenschap op 28 september in Kigali neergezet — maar dat betekent niet dat het eindspel al geschreven is.

Eerder in het Canadese tweeluik viel Pogacar in Québec wat tegen (een 29e plaats), al gaf hij zelf aan dat ziekte zijn laatste rechte lijn verstoorde. Dat hij zich twee dagen later in Montréal moeiteloos kon laten gelden wijst op herstelvermogen, maar ook op de realiteit dat één sterke prestatie niet alle onzekere factoren wegneemt. Het parcours in Montréal paste zijn capaciteiten en het UAE-ploegwerk was doorslaggevend; bij het WK moet hij het doen met een nationale selectie van acht renners, die niet per se even sterk is als zijn clubploeg — dat kan een zwakke plek worden.

Belangrijke kanttekeningen: veel van de renners die hij in Montréal “in de pan had gehakt” behoren niet tot zijn directe concurrenten voor Kigali; de grootste tegenstanders zitten nog in Europa of hebben andere voorbereidingstrajecten. Pogacar heeft na voorjaars- en zomerpieken nog één keer zijn beste vorm nodig, een zware opgave vooral na een uitputtende Tour. Daarnaast speelt logistiek een rol: terugreizen vanuit Noord-Amerika, een tijdrit op het programma en vervolgens acclimatiseren aan hoogte en vochtigheid in Rwanda kunnen allebei in zijn nadeel werken — Remco Evenepoel heeft daar bijvoorbeeld minder last van qua jetlag.

Het Rwandese parcours biedt veel hoogtemeters (ongeveer 5.450 m) en klimwerk rond Mount Kigali; dat kan de koers laten evolueren zoals Zürich, maar bondsploegen hebben geleerd van fouten in voorgaande edities. Vorig jaar werden te veel kopmannen vroeg uitgeput op een paniekerige achtervolging, een situatie die Pogacar toen in de kaart speelde. Die les maakt dat landen ditmaal waarschijnlijk terughoudender en slimmer zullen samenwerken.

Kortom: Montréal versterkt Pogacar’s status als favoriet en toont zijn indrukwekkende capaciteiten, maar het WK in Kigali is een ander verhaal — met andere partners, andere rivals, logistieke uitdagingen en een parcours dat teamtactiek en recuperatievermogen zwaarder laat wegen. De winnaar op 28 september is dus nog niet per se dezelfde als de sterkste renner van afgelopen zondag.