"Het waren bijna wilde beesten die wilden uitbreken": de angst in het Vuelta-peloton door de ogen van een Belgische renner
In dit artikel:
De Vuelta werd de afgelopen weken meerdere keren overschaduwd door pro-Palestijnse demonstraties, wat in en rond het peloton tot onveilige en emotionele situaties leidde. Soudal‑QuickStep-renner Louis Vervaeke beschrijft vooral etappe 11 naar Bilbao als kantelpunt: waar het aanvankelijk relatief rustig was, slaagden supporters er daar volgens hem in om barrières onder druk te zetten, werden er duimspijkers gegooid en hingen mensen aan touwen vanaf bruggen om het verkeer te blokkeren. Dat zorgde voor angst in het peloton, omdat het levensgevaarlijk is om renners bij 40–50 km/u abrupt te laten stoppen.
Ook Israel‑Premier Tech‑renners kregen het zwaar door de geladen uitstraling van hun wedstrijddracht; sommigen voelden zich onveilig en zagen zich niet vrij om naar huis te gaan uit vrees voor contractuele problemen. Bij Visma‑Lease a Bike raakte algemeen directeur Richard Plugge geëmotioneerd: teamleden waren aangedaan door agressieve intimidatie, en het feest na de overwinning van Jonas Vingegaard werd door de chaos verstoord.
Organisatoren en betrokkenen trekken lessen. Tomas Van Den Spiegel (Flanders Classics) wijst op het belang van een georganiseerde vierhoek tussen overheid, protestbewegingen en organiserende instanties — een systeem dat België volgens hem beter op orde heeft dan Spanje. UCI‑directeur Sport Peter Van Den Abeele noemt het betreurenswaardig dat sport wordt politiserend en benadrukt dat de UCI geen teams kan uitsluiten, maar wel zoekt naar oplossingen om renners te beschermen (zoals neutrale vlaggen in andere gevallen). De UCI heeft al preventieve afspraken gemaakt met Rwanda om soortgelijke acties bij het komende WK te voorkomen en wil vrije meningsuiting toestaan zonder dat wedstrijden geboycot worden of renners in gevaar komen.
Kort samengevat leverde de Vuelta dit jaar niet alleen sportieve beelden maar ook veiligheidsproblemen en politieke spanningen op, waardoor vragen rijzen over hoe grote wielerwedstrijden in de toekomst beter beveiligd en georganiseerd kunnen worden tegen gedreven protesten.